อานุภาพหลวงปู่ : ผจญภัยกลางสายน้ำเชี่ยว

เรื่องของ : แพทย์หญิงณัฐวรรณ พละวุฑิโฒทัย หรือหมอปอ

สะพานข้ามแม่น้ำแควเป็นสิ่งก่อสร้างทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญแห่งหนึ่ง
และมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักของชาวโลก จนกระทั่งมีฝรั่งนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์
ชื่อ The Bridge over the River Kwai สะพานแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของทางรถไฟสายมรณะ
ที่สร้างขึ้นในสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ โดยแรงงานของเชลยศึกสัมพันธมิตรจำนวนมาก
ที่ญี่ปุ่นเกณฑ์มา ซึ่งส่วนหนึ่งของเส้นทางรถไฟจะต้องผ่านแม่น้ำแควใหญ่ จึงมีการก่อสร้างสะพานแห่งนี้ขึ้น ณ บริเวณตำบลท่ามะขาม อำเภอเมือง จังหวัดกาญจนบุรี
การสร้างสะพาน และทางรถไฟสายนี้เป็นไปด้วยความยากลำบาก
ทำให้เชลยศึกหลายหมื่นคนเสียชีวิตลง  เล่ากันว่า ...
ทางรถไฟสายนี้ใช้แรงงานและชีวิตเชลยศึก ๑ ไม้หมอน ต่อ ๑ ชีวิตเลยทีเดียว

            ปัจจุบัน การรถไฟแห่งประเทศไทยเปิดบริการเดินรถบนเส้นทางสายนี้ทุกวัน
และจัดรถไฟขบวนพิเศษสายกรุงเทพฯ-น้ำตก ทุกวันเสาร์-อาทิตย์
และวันหยุดราชการ ซึ่งปรากฏว่ามีผู้คนเดินทางไปชมสะพานแห่งนี้เป็นจำนวนมาก
และหนึ่งในจำนวนผู้คนที่เดินทางไปชมสะพานข้ามแม่น้ำแคว

             ก็คือ แพทย์หญิงณัฐวรรณ  พละวุฑิโฒทัย หรือหมอปอ  ซึ่งขณะนั้นรับราชการ
อยู่ที่ โรงพยาบาลคำม่วง จ. กาฬสินธุ์

            เมื่อวันที่ ๙ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๑ บรรดา  เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลคำม่วง
เดินทางไปทัศนศึกษาสะพานข้ามแม่น้ำแคว ในเวลาประมาณ ๑๗.๓๐ น.

บรรยากาศยามเย็นที่สดชื่นเย็นสบายและทิวทัศน์ที่ สวยงาม มีมนต์เสน่ห์ดึงดูดทำให้เธอ
และเพื่อนหมออีก ๒ คน พากันเดินไปชมจนถึงกลางสะพาน เมื่อหมอณัฐวรรณ

มองลงไปใต้สะพาน เธอก็เห็นว่ามีกระแสน้ำที่ถูกปล่อยออกมาจากเขื่อน
ทำให้น้ำในแม่น้ำแควมีระดับสูงขึ้นและไหลเชี่ยวกราก

            ทันใดนั้น พวกเธอก็ได้ยินเสียงหวูดรถไฟดังไล่มาทุกคนจึงรีบหลบเข้าไปตรงจุดพักคนข้างรางรถไฟ เธอกับเพื่อนอีกคนหนึ่งคือหมอณัฐชัยยืนอยู่ด้วยกัน
ตอนนั้นเสียงหวูดรถไฟดังกระชั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่รถไฟแล่นเฉี่ยว

พวกเธอไป หมอณัฐวรรณรู้สึกว่ามีอะไรมาฟาดที่หัวอย่างแรง ทำให้เธอกับหมอณัฐชัยกระเด็นตกจากสะพานดิ่งลงกระแทกกับพื้นน้ำ

           หมอณัฐวรรณเล่าว่า หลังจากนั้นเธอก็วูบไป รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์อันเลวร้าย

ที่มีมัจจุราชรออยู่เบื้องหน้า เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมและพยายามดิ้นรนว่ายน้ำพยุงตัว

          มีคนมาเล่าให้เธอฟังภายหลังว่า พวกชาวบ้านตะโกนโหวกเหวกร้องเรียก
เรือที่เหลืออยู่ลำสุดท้ายบนลำน้ำให้เข้ามาช่วยเธอ หัวเรือเข้ามาถึงหมอณัฐชัยก่อน
แต่โชคร้ายที่กระแสน้ำซัดเขาให้ห่างออกจากเรือและดูดให้จมดิ่งลงไปจนไม่สามารถช่วยได้ ในเวลาเดียวกัน คนขับเรือก็เหลือบเห็นมือของหมอณัฐวรรณที่โผล่ขึ้นมาก่อนจะจมดิ่ง

ตามหมอณัฐชัยลงไป คนขับเรือคว้ามือเธอไว้ทัน แล้วลากขึ้นมาบนเรือได้
และพยายามช่วยให้เธอได้สติเร็วที่สุด

           เมื่อเริ่มรู้สึกตัว เธอจำอะไรไม่ได้เลย งงว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้
ทำไมมีผู้คนมุงเต็มไปหมด ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าจะเรียกความจำคืนมาได้
พอรู้ตัวก็รีบคลำสร้อยที่ห้อยเหรียญหลวงปู่ทันที นึกขอบพระคุณที่หลวงปู่ช่วยคุ้มครอง
หลังจากนั้นก็มีคนนำเธอส่งโรงพยาบาล ส่วนเพื่อนของเธอที่ตกสะพานไปด้วยกัน หลังจากผ่านการค้นหาเป็นเวลา ๓๖ ชั่วโมง ถึงได้เจอในสภาพที่เป็นศพไปแล้ว

            เหตุการณ์ครั้งนี้ มีแต่คนถามว่าเธอรอดมาได้อย่างไร สำหรับตัวเธอเองคิดว่า
ไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะทำให้เธอรอดจากความตายกลางสายน้ำเชี่ยวได้
นอกจากหลวงปู่ที่เธอแขวนเหรียญท่านติดไว้กับตัว เธอเห็นแล้วว่า
เธอกับเพื่อนยืนอยู่ติดกัน โดนรถไฟพุ่งเฉี่ยวกระแทกตกลงไปด้วยกัน ณ ตำแหน่งเดียวกัน
จมน้ำห่างกันนิดเดียว เพื่อนตายแต่เธอกลับรอดมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ และแทบไม่บาดเจ็บ

อะไรเลย มีแค่หัวโนกับถลอกนิดหน่อย

            ด้วยบุญทั้งหลายที่เธอทำมาตั้งแต่เข้าวัดพระธรรมกายจาก ๕ ขวบ จนถึงปัจจุบัน
และบุญที่ทำเนื่องกับหลวงปู่ผู้เป็นทักขิไณยบุคคลนับครั้งไม่ถ้วน
รวมทั้งมีใจผูกไว้กับหลวงปู่ตลอดมา ทำให้ในที่สุดหลวงปู่ก็คุ้มครองเธอให้รอด

ชีวิตเป็นอัศจรรย์ แม้ห้วงน้ำเชี่ยวใต้เส้นทางรถไฟสายมรณะก็ไม่อาจกลืนกินชีวิตของเธอได้

Cr. หนังสือ ยิ่งรู้จัก ยิ่งเคารพรักท่าน 
http://www.kalyanamitra.org/book/index_dhammabook.php